приста́вка ж.
1. портн. надто́чка, -кі ж.; неоконч. прыто́чванне, -ння ср., надто́чванне, -ння ср.;
2. (то, что приставляется, приделывается) прыста́ўка, -кі ж.;
3. грам. прыста́ўка, -кі ж.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
прыста́ўка ж., в разн. знач. приста́вка
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Прыста́ўка 1 ’частка слова, якая стаіць перад коранем, прэфікс’; ’тое, што прыстаўляецца, прырабляецца дадаткова да чаго-небудзь’ (Байк. і Некр., ТСБМ), ’прыбудова’ (Мат. Гом.), пры́стаўка ’ганак’ (Пятк.), пры́стаўка ’дадатак пакупніку’, пры́ставок ’дадатак (напр., ганчарны выраб у дадатак да пасудзіны, якая пры продажы, фактычна абмене, выконвала ролю збожжавай меры)’ (ТС). Рус. при́ста́вка ’прэфікс’, дыял. ’лапата, граблі і пад., прасунутыя праз жалезнае кальцо варот замест замка’, ’верхняя частка (да пояса) жаночай сукенкі, кашулі, пашытая з больш тонкай тканіны’ і пад., укр. приста́вка ’дадатковае прыстасаванне; прэфікс’. Дэрыват з суфіксам ‑к‑ ад прыста́віць, гл. ставіць.
Прыста́ўка 2 ’надакучлівы чалавек’ (Ян.), пры́стаўка ’хвост, неадступны спадарожнік’ (ТС). Да прыстава́ць, гл. прыставака.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
прыто́чка I ж. прито́чка; см. прытачы́ць I
прыто́чка II ж. приста́вка, надста́вка, наста́вка; приши́вка, прита́чка; надвя́зка; нараще́ние ср.; см. прытачы́ць II
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
прыто́чванне I ср. прито́чка ж.; см. прыто́чваць I
прыто́чванне II ср. приставле́ние, приста́вка ж., надставле́ние, наставле́ние; пришива́ние; прита́чивание; надвя́зывание; нара́щивание; см. прыто́чваць II
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)