пра́ўшчык

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. пра́ўшчык пра́ўшчыкі
Р. пра́ўшчыка пра́ўшчыкаў
Д. пра́ўшчыку пра́ўшчыкам
В. пра́ўшчыка пра́ўшчыкаў
Т. пра́ўшчыкам пра́ўшчыкамі
М. пра́ўшчыку пра́ўшчыках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

пра́ўшчык м., полигр. пра́вщик

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пра́ўшчык, ‑а, м.

Той, хто займаецца праўкай, выпраўленнем чаго‑н. Розначытанні як вынік ранняй лексікаграфічнай дзейнасці старажытных праўшчыкаў шырока прыведзены на палях многіх заходнерускіх помнікаў XVI–XVII стст. Суднік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пра́ўшчыца, ‑ы, ж.

Жан. да праўшчык.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пра́вщик тип. пра́ўшчык, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)