пра́ўка гл. правіць².

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пра́ўка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. пра́ўка пра́ўкі
Р. пра́ўкі пра́вак
Д. пра́ўцы пра́ўкам
В. пра́ўку пра́ўкі
Т. пра́ўкай
пра́ўкаю		 пра́ўкамі
М. пра́ўцы пра́ўках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

пра́ўка ж. пра́вка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пра́ўка, ‑і, ДМ пра́ўцы, ж.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. правіць.

2. Р мн. пра́вак. Выпраўленая памылка, папраўленае месца ў тэксце; папраўка. На многіх старонках аўтарскія праўкі і ўстаўкі — гэта паэт па памяці аднавіў радкі і строфы. С. Александровіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пра́віць², пра́ўлю, пра́віш, пра́віць; пра́ўлены; незак., што.

1. Рамантаваць, папраўляць.

П. хамут.

2. Выпраўляць памылкі ў чым-н.

П. карэктуру.

3. Тачыць, вастрыць.

П. брытву.

|| наз. пра́ўка, -і, ДМ -ўцы, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

выпраўле́нне

‘выпрамленне; ліквідацыя недахопаў; праўка’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. выпраўле́нне выпраўле́нні
Р. выпраўле́ння выпраўле́нняў
Д. выпраўле́нню выпраўле́нням
В. выпраўле́нне выпраўле́нні
Т. выпраўле́ннем выпраўле́ннямі
М. выпраўле́нні выпраўле́ннях

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

рэдакцы́йны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да рэдакцыі, рэдагавання. Рэдакцыйны работнік. Рэдакцыйная праўка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

карэ́ктарскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да карэктара, належыць яму. Карэктарская работа. Карэктарская праўка. // у знач. наз. карэ́ктарская, ‑ай, ж. Памяшканне ў выдавецтве або друкарні, дзе працуюць карэктары.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

рэдакту́ра, ‑ы, ж.

Разм. Праўка тэксту, рэдагаванне. А першакрыніцы паказваюць, што рэдактура зрабіла шмат адступленняў, прыгладзіла мову, прычасала арфаграфію і выйшла, што Каліноўскі пісаў сучаснаю беларускаю мовай. Лужанін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

рэда́ктарскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да рэдактара, належыць яму. Рэдактарскі кабінет. Рэдактарская праўка. □ Рэдактарскі аптымізм захапляў і радаваў Лабановіча, бо яму хацелася, каб гэтак яно і было. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)