прасту́кванне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. прасту́кванне
Р. прасту́квання
Д. прасту́кванню
В. прасту́кванне
Т. прасту́кваннем
М. прасту́кванні

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

прасту́кванне ср. просту́кивание

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прасту́кванне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. прастукваць — прастукаць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прасту́каць, -аю, -аеш, -ае; зак., каго-што.

Тое, што і выстукаць (у 2 знач.).

П. хвораму грудзі.

|| незак. прасту́кваць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. прасту́кванне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)