прасве́та

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. прасве́та
Р. прасве́ты
Д. прасве́це
В. прасве́ту
Т. прасве́тай
прасве́таю
М. прасве́це

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

Прасве́та ’асвета’ (Др.-Падб.). Запазычанне з укр. просві́та ’тс’, якое, верагодна, з просвіща́ти ’рабіць каго-небудзь асвечаным’, што, у сваю чаргу, паходзіць са ст.-слав. просвѣштати ’асвятляць; асвячаць’ ад про‑ і свѣтити ’свяціць’ (ЕСУМ, 4, 601).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Прасве́т

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. Прасве́т
Р. Прасве́та
Д. Прасве́ту
В. Прасве́т
Т. Прасве́там
М. Прасве́це

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)