прапісны́, -а́я, -о́е.

1. Які прызначаны, служыць для прапіскі.

П. лісток.

2. Агульнавядомы, пазбаўлены арыгінальнасці.

◊

Прапісная ісціна — усім вядомая, хадульная думка.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

прапісны́

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. прапісны́ прапісна́я прапісно́е прапісны́я
Р. прапісно́га прапісно́й
прапісно́е		 прапісно́га прапісны́х
Д. прапісно́му прапісно́й прапісно́му прапісны́м
В. прапісны́ (неадуш.)
прапісно́га (адуш.)		 прапісну́ю прапісно́е прапісны́я (неадуш.)
прапісны́х (адуш.)
Т. прапісны́м прапісно́й
прапісно́ю		 прапісны́м прапісны́мі
М. прапісны́м прапісно́й прапісны́м прапісны́х

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

прапісны́ в разн. знач. прописно́й;

п. лісто́к — прописно́й листо́к;

~на́я і́сціна (мара́ль) — прописна́я и́стина (мора́ль)

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прапісны́, ‑ая, ‑ое.

1. Які прызначаны, служыць для прапіскі. Прапісны лісток.

2. Агульнавядомы, пазбаўлены арыгінальнасці. Прапісная мараль. Прапісная ісціна.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прописно́й

1. (о буквах) вялі́кі;

прописно́е Л вялі́кае Л;

2. (для прописки) прапісны́;

прописно́й листо́к прапісны́ лісто́к;

3. (всем известный) прапісны́;

прописна́я и́стина, мора́ль прапісна́я і́сціна, мара́ль.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)