пра́паршчык, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Воінскае званне асобы, якая добраахвотна праходзіць службу звыш устаноўленага тэрміну, а таксама асоба, што носіць гэта званне.

2. У царскай арміі: самы малодшы афіцэрскі чын, а таксама асоба ў гэтым чыне.

|| прым. пра́паршчыцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пра́паршчык

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. пра́паршчык пра́паршчыкі
Р. пра́паршчыка пра́паршчыкаў
Д. пра́паршчыку пра́паршчыкам
В. пра́паршчыка пра́паршчыкаў
Т. пра́паршчыкам пра́паршчыкамі
М. пра́паршчыку пра́паршчыках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

пра́паршчык м., воен. пра́порщик

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пра́паршчык, ‑а, м.

1. У некаторых родах войск Савецкай Арміі — воінскае званне асоб, якія дабравольна праходзяць службу звыш устаноўленага тэрміну. // Асоба, якая носіць гэта званне.

2. У царскай арміі — самы малодшы афіцэрскі чын. // Асоба ў гэтым чыне. У першую сусветную вайну .. [Уладзіслава] забралі ў войска, і ён трапіў у афіцэрскую школу, выйшаў з яе прапаршчыкам. Машара.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Пра́паршчык ’вайсковец на службе звыш устаноўленага тэрміну ў царскай арміі, самы малодшы афіцэрскі чын’ (ТСБМ). З рус. пра́порщик ’тс’ (Крукоўскі, Уплыў, 74), якое ўтворана ад пра́пор ’сцяг’ і калькуе ням. Fähnrich ’прапаршчык’, г. зн. той, хто носіць сцяг’ < Fähne ’сцяг’. Аб рус. слове гл. Фасмер, 3, 354.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

заўра́д-пра́паршчык

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. заўра́д-пра́паршчык заўра́д-пра́паршчыкі
Р. заўра́д-пра́паршчыка заўра́д-пра́паршчыкаў
Д. заўра́д-пра́паршчыку заўра́д-пра́паршчыкам
В. заўра́д-пра́паршчыка заўра́д-пра́паршчыкаў
Т. заўра́д-пра́паршчыкам заўра́д-пра́паршчыкамі
М. заўра́д-пра́паршчыку заўра́д-пра́паршчыках

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

партупе́й-пра́паршчык

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. партупе́й-пра́паршчык партупе́й-пра́паршчыкі
Р. партупе́й-пра́паршчыка партупе́й-пра́паршчыкаў
Д. партупе́й-пра́паршчыку партупе́й-пра́паршчыкам
В. партупе́й-пра́паршчыка партупе́й-пра́паршчыкаў
Т. партупе́й-пра́паршчыкам партупе́й-пра́паршчыкамі
М. партупе́й-пра́паршчыку партупе́й-пра́паршчыках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

партупе́й-пра́паршчык м., воен., ист. портупе́й-пра́порщик

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

партупе́й-пра́паршчык, ‑а, м.

Ніжэйшае званне ў рускай арміі канца 18 ст., якое прысвойвалася дваранам. // Асоба, якая мела такое званне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пра́порщик воен. пра́паршчык, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)