прапаве́дніцкі
прыметнік, адносны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
прапаве́дніцкі |
прапаве́дніцкая |
прапаве́дніцкае |
прапаве́дніцкія |
| Р. |
прапаве́дніцкага |
прапаве́дніцкай
прапаве́дніцкае |
прапаве́дніцкага |
прапаве́дніцкіх |
| Д. |
прапаве́дніцкаму |
прапаве́дніцкай |
прапаве́дніцкаму |
прапаве́дніцкім |
| В. |
прапаве́дніцкі (неадуш.)
прапаве́дніцкага (адуш.) |
прапаве́дніцкую |
прапаве́дніцкае |
прапаве́дніцкія (неадуш.)
прапаве́дніцкіх (адуш.) |
| Т. |
прапаве́дніцкім |
прапаве́дніцкай
прапаве́дніцкаю |
прапаве́дніцкім |
прапаве́дніцкімі |
| М. |
прапаве́дніцкім |
прапаве́дніцкай |
прапаве́дніцкім |
прапаве́дніцкіх |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
prym2009,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
прапаве́дніцкі рел., перен. пропове́днический
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
прапаве́дніцкі, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да прапаведніка. Прапаведніцкая дзейнасць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
прапаве́днік, -а, мн. -і, -аў, м.
1. Той, хто гаворыць пропаведзі.
2. перан., чаго. Распаўсюджвальнік якога-н. вучэння, поглядаў, ідэй і пад. (кніжн.).
|| ж. прапаве́дніца, -ы, мн. -ы, -ніц.
|| прым. прапаве́дніцкі, -ая, -ае (да 1 знач.).
П. тон.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
пропове́днический прапаве́дніцкі;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Ка́тэдра ’кафедральная царква; прапаведніцкі амбон, кафедра’ (Нас.). У ст.-бел. мове адзначаецца на пачатку XVI ст. (гл. Булыка, Запазыч., 143). Лічыцца, што непасрэднай крыніцай бел. слова з’яўляецца польск. katedra. Апошняе ўзята з лац. cathedra; першакрыніцай, бясспрэчна, трэба разглядаць грэч. καθέδρα ’сядзенне, крэсла’, яно вядома ў многіх еўрапейскіх мовах (параўн. у слав.: чэш., славац. katedra, укр. дыял. кате́дра, балг. кате́дра, серб.-харв. ка̀тедра і інш.). Таксама запазычана ў некаторых зах.-еўрап. мовах (напр., ням. Katheder). Гл. яшчэ ка́федра. Слаўскі, 2, 102; Кюнэ, Poln., 63; Клюге, 357.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)