прамо́ўніцкі
прыметнік, адносны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
прамо́ўніцкі |
прамо́ўніцкая |
прамо́ўніцкае |
прамо́ўніцкія |
| Р. |
прамо́ўніцкага |
прамо́ўніцкай
прамо́ўніцкае |
прамо́ўніцкага |
прамо́ўніцкіх |
| Д. |
прамо́ўніцкаму |
прамо́ўніцкай |
прамо́ўніцкаму |
прамо́ўніцкім |
| В. |
прамо́ўніцкі (неадуш.)
прамо́ўніцкага (адуш.) |
прамо́ўніцкую |
прамо́ўніцкае |
прамо́ўніцкія (неадуш.)
прамо́ўніцкіх (адуш.) |
| Т. |
прамо́ўніцкім |
прамо́ўніцкай
прамо́ўніцкаю |
прамо́ўніцкім |
прамо́ўніцкімі |
| М. |
прамо́ўніцкім |
прамо́ўніцкай |
прамо́ўніцкім |
прамо́ўніцкіх |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
prym2009,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
прамо́ўніцкі ора́торский;
п. та́лент — ора́торский тала́нт
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
прамо́ўніцкі, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да прамоўцы, уласцівы яму. Прамоўніцкае мастацтва. Прамоўніцкі голас.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
прамо́ўца, -ы, мн. -ы, -аў, м.
Той, хто выступае з прамовай, а таксама чалавек, які валодае дарам гаварыць прамовы.
Таленавіты п.
|| прым. прамо́ўніцкі, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
красамо́ўства, -а, н.
Уменне гаварыць прыгожа і пераканаўча; прамоўніцкі талент.
Валодаць красамоўствам.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
ора́торский прамо́ўніцкі, красамо́ўніцкі;
ора́торский тала́нт прамо́ўніцкі та́лент, та́лент красамо́ўства;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
красамо́ўства, ‑а, н.
Уменне гаварыць прыгожа і пераканаўча; прамоўніцкі талент. [Мажухіна] валодала сапраўдным дарам красамоўства, умела гаварыць прыгожа, узнёсла і шчыра, па-майстэрску чытала паэтычныя творы. С. Александровіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)