праклё́н

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. праклё́н праклё́ны
Р. праклё́ну праклё́наў
Д. праклё́ну праклё́нам
В. праклё́н праклё́ны
Т. праклё́нам праклё́намі
М. праклё́не праклё́нах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

клясці́, кляну́, кляне́ш, кляне́; клянём, кленяце́, кляну́ць; кляў, кляла́, -ло́; кляні́; незак., каго-што.

Пасылаць праклёны; праклінаць.

|| наз. кляцьба́, -ы́, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

праклён, -у, мн. -ы, -аў, м.

1. Крайняе і беспаваротнае асуджэнне са злавесным прадраканнем, пажаданнем (высок.).

П. вайне.

2. Гнеўнае, лаянкавае слова.

Наўздагон сыпаліся праклёны.

3. Ужыв. як выклічнік для выказвання гневу, крайняга раздражнення (разм.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

кле́нічы, ‑аў; адз. няма.

Абл. Праклёны, кляцьба. Дзед кляў лысага чыноўніка ўсімі кленічамі, якія толькі ведаў. Якімовіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Клятбёны ’праклёны’ (Юрч.). Гл. кляцьбёны, клядбоны.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Кляцьбёны ’праклёны’ (Нік., Няч.). Гл. клятбёны.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Клітба́ ’праклёны, клятва, заклінанне’ (Бяльк.). Гл. клятба.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Кляцьба́ ’прысяга, праклёны’ (Др.-Падб., Гарэц., Яруш.). Гл. клятба.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Клядбо́ны ’пракляцці’ (Касп., Мядзв.). Да клядзьба. Утворана па аналогіі з праклёны (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Кля́тба ’прысяга, праклёны’ (Нас., Сл. паўн.-зах., Нар. сл., Жд. 2). Гл. клясці.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)