пракла́дчык
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
пракла́дчык |
пракла́дчыкі |
| Р. |
пракла́дчыка |
пракла́дчыкаў |
| Д. |
пракла́дчыку |
пракла́дчыкам |
| В. |
пракла́дчыка |
пракла́дчыкаў |
| Т. |
пракла́дчыкам |
пракла́дчыкамі |
| М. |
пракла́дчыку |
пракла́дчыках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
пракла́дчык м. прокла́дчик
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
пракла́дчык, ‑а, м.
Асоба, якая займаецца пракладкай (у 1 знач.). Пракладчык труб.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
прокла́дчик пракла́дчык, -ка м.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)