прагнуты - Пошук

прагну́ты

прыметнік, якасны

	адз.			мн.
	м.	ж.	н.	-
Н.	прагну́ты	прагну́тая	прагну́тае	прагну́тыя
Р.	прагну́тага	прагну́тай прагну́тае	прагну́тага	прагну́тых
Д.	прагну́таму	прагну́тай	прагну́таму	прагну́тым
В.	прагну́ты (неадуш.) прагну́тага (адуш.)	прагну́тую	прагну́тае	прагну́тыя (неадуш.) прагну́тых (адуш.)
Т.	прагну́тым	прагну́тай прагну́таю	прагну́тым	прагну́тымі
М.	прагну́тым	прагну́тай	прагну́тым	прагну́тых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

прагну́ты

дзеепрыметнік, залежны стан, прошлы час, закончанае трыванне

	адз.			мн.
	м.	ж.	н.	-
Н.	прагну́ты	прагну́тая	прагну́тае	прагну́тыя
Р.	прагну́тага	прагну́тай прагну́тае	прагну́тага	прагну́тых
Д.	прагну́таму	прагну́тай	прагну́таму	прагну́тым
В.	прагну́ты (неадуш.) прагну́тага (адуш.)	прагну́тую	прагну́тае	прагну́тыя (неадуш.) прагну́тых (адуш.)
Т.	прагну́тым	прагну́тай прагну́таю	прагну́тым	прагну́тымі
М.	прагну́тым	прагну́тай	прагну́тым	прагну́тых

Кароткая форма: прагну́та.

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

прагну́ты прогну́тый

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прагну́ты, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад прагнуць.

2. у знач. прым. Які прагнуўся; выгнуты ўніз. Такія хаты з прагнутымі стрэхамі і крывымі акенцамі Ганька бачыла, ідучы ў школу. Васілевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прогну́тый прагну́ты, мног. папрагіна́ны;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Лу́каватка ’ручка касы’ (Сцяшк.). Узнікла ў выніку кантамінацыі лук ₁ (гл.) і рукава́тка (з рукая́тка) ’кассё’ (Сл. ПЗБ). Аналагічна рус. наўг. лу́кове́дь ’задняя частка сахі — драўляны, трохі прагнуты брус, які раздвойваецца ўніз’. Параўн. і чэш. rukověť, rukojeť ’інструкцыя’, ’ручка, дзяржальня’, rukovítko ’ручка сахі’ < прасл. róko‑jętь.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Verbum