права́ліна
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
права́ліна |
права́ліны |
| Р. |
права́ліны |
права́лін |
| Д. |
права́ліне |
права́лінам |
| В. |
права́ліну |
права́ліны |
| Т. |
права́лінай
права́лінаю |
права́лінамі |
| М. |
права́ліне |
права́лінах |
Крыніцы:
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
права́ліна, ‑ы, ж.
Разм. Тое, што і правал (у 2, 3 знач.). Між сцен усюды пустыя праваліны, ніводнага даху не відаць. Мележ. Панурыя, з пустымі правалінамі вокнаў,.. [будыніны] стаялі, як скамянелыя прывіды. Карпаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)