по́т

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. по́т паты́
Р. по́ту пато́ў
Д. по́ту пата́м
В. по́т паты́
Т. по́там пата́мі
М. по́це пата́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

пот, -у, М по́це, мн. паты́, пато́ў, м.

Вадкасць, якая выдзяляецца падскурнымі залозамі.

Працаваць да поту.

Гэта справа патрабуе нямала поту (перан.: працяглай, напружанай працы). Да сёмага поту (да знямогі; разм.). Потам і кроўю здабыць што-н. (перан.: шляхам вялікіх намаганняў; высок.). Увагнаць у п. каго-н. (змардаваць напружанай працай; разм.). Шыбы пакрыліся потам (перан.: запацелі).

|| прым. по́тавы, -ая, -ае.

Потавыя залозы.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пот пот, род. по́ту м., мн. паты́, -то́ў;

◊

в по́те лица́ у по́це чала́;

до седьмо́го по́та да сёмага по́ту;

крова́вый пот крыва́вы пот;

по́том и кро́вью по́там і кро́ўю (крывёю);

вогна́ть в пот увагна́ць у пот;

согна́ть семь пото́в сагна́ць сем пато́ў;

семь пото́в сошло́ сем пато́ў сышло́;

облива́ться по́том абліва́цца по́там.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пот (род. по́ту) м., в разн. знач. пот; (на теле — ещё) испа́рина ж.;

◊ по́там і крывёю (кро́ўю) — по́том и кро́вью;

сагна́ць сем пато́ў — (з каго) согна́ть семь пото́в (с кого);

сышло́ сем пато́ў — сошло́ семь пото́в;

увагна́ць (кі́нуць) у п. — вогна́ть (бро́сить) в пот;

абліва́цца по́там — облива́ться по́том;

да сёмага по́ту — до седьмо́го по́та;

цыга́нскі п. — цыга́нский пот;

крыва́вы п. — крова́вый пот;

пакры́цца хало́дным по́там — покры́ться холо́дным по́том

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пот, ‑у, М поце; мн. паты, ‑оў; м.

1. Празрыстая вадкасць, якая выдзяляецца асобымі падскурнымі залозамі. Васіль выціраў рукой твар, па якому, нібы гарошыны, даганялі адна другую кроплі поту. Васілевіч. // Выдзяленне гэтай вадкасці. Працаваць да поту.

2. Разм. Вільготны налёт на паверхні прадметаў, які ўтвараецца ад сутыкнення іх з цёплым паветрам. Туманіліся пылам і потам агромністыя пішы вокан. Гартны.

•••

Абліцца (халодным, сцюдзёным) потам гл. абліцца.

Да крывавага поту — да поўнага знясілення (працаваць, мучыцца і пад.).

Да сёмага (дзесятага) поту — да поўнай знямогі, стомы.

Заліцца потам гл. заліцца.

Ліць пот гл. ліць.

Потам і кроўю — з вялікімі намаганнямі, з вялікімі цяжкасцямі (здабываць, заваёўваць і пад.).

Сагнаць сем патоў з каго гл. сагнаць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

джэк-по́т

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. джэк-по́т
Р. джэк-по́та
Д. джэк-по́ту
В. джэк-по́т
Т. джэк-по́там
М. джэк-по́це

Крыніцы: nazounik2008.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

испа́рина ж. пот, род. по́ту м.;

вогна́ть в испа́рину увагна́ць у пот, угрэ́ць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

цуро́к, -рка́, мн. -ркі́, -рко́ў, м.

1. Невялікі струменьчык вады, вадкасці.

Цуркі вады.

2. у знач. прысл. цурко́м. Струменем, бесперапынна (ліцца, цячы).

Пот ліецца ц.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

град, -у, М -дзе, м.

1. Атмасферныя ападкі ў выглядзе невялікіх ледзяных крупінак.

2. перан., чаго. Мноства чаго-н.

Г. папрокаў.

Градам (прысл.) льецца пот.

|| прым. градавы́, -а́я, -о́е (да 1 знач.).

Градавая хмара.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

град​I прям., перен. град, род. гра́ду м.;

пот ка́тится градом пот ко́ціцца гра́дам;

град поби́л рожь град збіў жы́та;

град упрёков град папро́каў.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)