по́снік

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. по́снік по́снікі
Р. по́сніка по́снікаў
Д. по́сніку по́снікам
В. по́сніка по́снікаў
Т. по́снікам по́снікамі
М. по́сніку по́сніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

по́снік м., рел. по́стник

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

по́снік, ‑а, м.

Той, хто строга прытрымліваецца посту.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

по́стник уст. по́снік, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

по́сніца, ‑ы, ж.

1. Жан. да поснік.

2. Разм. Нішчымніца. — Няма, дачушка, Падласкі, няма і малачка. Посніца цяпер будзе ў нас. Пальчэўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)