по́лаўцы, -аў, адз. по́лавец, -лаўца, м.

Група плямён цюркскага паходжання, якія качавалі на паўднёвым усходзе Еўропы ў 11 — пач.

13 ст.

|| ж. палаўча́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

по́лаўцы ист. по́ловцы

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

по́лаўцы, ‑аў; адз. полавец, ‑лаўца, м.; палаўчанка, ‑і, ДМ ‑нцы; мн. палаўчанкі, ‑нак; ж.

Гіст. Народнасць цюркскага паходжання, якая ў 11–13 стст. насяляла паўднёварускія стэпы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

палаве́цкі гл. полаўцы.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

палаўча́нка гл. полаўцы.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

палаўча́нка,

гл. полаўцы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

по́лавец,

гл. полаўцы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

по́лавец

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. по́лавец по́лаўцы
Р. по́лаўца по́лаўцаў
Д. по́лаўцу по́лаўцам
В. по́лаўца по́лаўцаў
Т. по́лаўцам по́лаўцамі
М. по́лаўцу по́лаўцах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)