по́дых

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. по́дых по́дыхі
Р. по́дыху по́дыхаў
Д. по́дыху по́дыхам
В. по́дых по́дыхі
Т. по́дыхам по́дыхамі
М. по́дыху по́дыхах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

по́дых, -у, мн. -і, -аў, м.

Лёгкі рух паветра.

П. ветру.

П. ранняй восені (перан.: набліжэнне).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

по́дых, -ху м. дунове́ние ср., ве́яние ср.;

п. ве́тру — дунове́ние (ве́яние) ве́тра

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

по́дых, ‑у, м.

Лёгкі, слабы парыў (ветру); рух паветра. Нават лёгкі подых ветру нёс востры смалісты водар прасохлага на сонцы бярвення. Дуброўскі. Пералівалася пад подыхам ветру хвалямі густая азіміна. Шамякін. / Пра набліжэнне, наступленне чаго‑н. Было цёпла, хоць у паветры ўжо адчуваўся подых ранняй восені. Асіпенка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

подых, подзьмух, павеў

Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)

спяко́тны, -ая, -ае.

Вельмі гарачы, душны; надзвычай нагрэты.

Подых спякотных вятроў.

|| наз. спяко́тнасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

адчува́льны, -ая, -ае.

1. Які адчуваецца, здольны выклікаць адчуванне.

А. подых ветру.

2. Моцны, значны.

А. ўдар па ворагу.

Адчувальныя выдаткі.

|| наз. адчува́льнасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дунове́ние ср. по́дых, -ху м., паве́ў, -ве́ву м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

чу́тны, -ая, -ае; чуце́н, чутна́, -но́.

1. Такі, што можна чуць.

Ледзь ч. шэпт старога бору.

2. у знач. вык. Чуецца, гучыць, адчуваецца.

У кнізе ч. подых гераічнай гісторыі Беларусі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

перыста́льтыка, ‑і, ДМ ‑тыцы, ж.

Хвалепадобнае рытмічнае сцісканне сценак подых органаў (кішак, страўніка і інш.).

[Ад грэч. peristaltikos — які ахоплівае, сціскае.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)