по́дсцілка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. по́дсцілка по́дсцілкі
Р. по́дсцілкі по́дсцілак
Д. по́дсцілцы по́дсцілкам
В. по́дсцілку по́дсцілкі
Т. по́дсцілкай
по́дсцілкаю		 по́дсцілкамі
М. по́дсцілцы по́дсцілках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

по́дсцілка ж., см. по́дсціл

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

по́дсцілка, ‑і, ДМ ‑лцы; Р мн. ‑лак; ж.

Тое, што і подсціл (у 2, 3 знач.). Ляжаў .. [жарэбчык] каля ясляў на мяккай саламянай подсцілцы і здзіўлена разглядаў навакольны свет. Якімовіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сці́лка, -і, ДМ -лцы, мн. -і, -лак, ж.

Тонкая подсцілка, якая ўкладваецца ў абутак.

|| прым. сці́лкавы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ву́сцілка, -і, ДМ -лцы, мн. -і, -лак, ж.

Тонкая подсцілка на ўнутранай частцы падэшвы ў абутку.

|| прым. ву́сцілкавы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

матра́ц, ‑а, м.

1. Мяккая тоўстая ватовая або валасяная подсцілка на ложак.

2. Частка ложка або канапы з спружыновым каркасам і мяккай пракладкай.

[Ням. Matratze.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сці́лка, ‑і, ДМ ‑лцы; Р мн. ‑лак; ж.

Подсцілка з тонкай скуры, тканіны і пад., якая ўкладваецца ў абутак і прымацоўваецца знутры да падэшвы абутку.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

стажа́р’е, ‑я, н.

Аснова стога; подсцілка, на якую ставяць стог сена, каб зберагчы яго ад сырасці. Сена было знесена і акуратна складзена вакол стажар’я, якое было насцелена каля ацярэбленай бярозы. Пташнікаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Сці́лка ’подсцілка з тонкай скуры, тканіны і пад., якая ўкладваецца ў абутак’ (ТСБМ). Ад -сцілаць, параўн. усціла́ць, высціла́ць, гл. сцяліць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ву́сцілка, ‑і, ДМ ‑лцы; Р мн. ‑лак; ж.

Подсцілка з тонкай скуры, кардону, палатна ў абутку, да якой прымацоўваецца падэшва. Я сапраўды баяўся падымаць ногі, каб не паказаць пратаптаных да вусцілкі чаравікаў. Лужанін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)