пне́вішча
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
пне́вішча |
пне́вішчы |
| Р. |
пне́вішча |
пне́вішч
пне́вішчаў |
| Д. |
пне́вішчу |
пне́вішчам |
| В. |
пне́вішча |
пне́вішчы |
| Т. |
пне́вішчам |
пне́вішчамі |
| М. |
пне́вішчы |
пне́вішчах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
пне́вішча ср. ме́сто, покры́тое пня́ми
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
пне́вішча, ‑а, н.
Месца, пакрытае пнямі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Пне́вішча, пне́ўе, пні́шча, пёння, пе́нішча, пне́шча, ст.-бел. пнеўшчыны ’месца, пакрытае пнямі, якое засталося ад ссечанага лесу; выкарчаваны лес’ (ТСБМ; Нас.; Сцяшк. МГ; Яўс.; люб., Сл. ПЗБ; Яшк.; Булахаў, Працы, 8). Да пень (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)