плё́нка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. плё́нка плё́нкі
Р. плё́нкі плё́нак
Д. плё́нцы плё́нкам
В. плё́нку плё́нкі
Т. плё́нкай
плё́нкаю		 плё́нкамі
М. плё́нцы плё́нках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

кароткаметра́жны, -ая, -ае.

3 невялікай колькасцю метраў плёнкі ў адрозненне ад поўнаметражнага.

Хранікальны к. фільм.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

плёначны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да плёнкі, звязаны з прымяненнем плёнкі (у 1, 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

суса́ль, -і, ж. (спец.).

Тонкія пласцінкі, плёнкі з розных металаў (золата, серабра, медзі і інш.), якія служаць для дэкаратыўнага аздаблення якіх-н. вырабаў.

|| прым. суса́льны, -ая, -ае.

Сусальнае золата.

С. пернік.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

кароткаметра́жны, ‑ая, ‑ае.

З невялікай колькасцю метраў плёнкі, у адрозненне ад поўнаметражнага. Кароткаметражны фільм.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фотарэакты́ў, ‑тыву, м.

У фатаграфіі — рэчыва, якое выкарыстоўваецца для хімічнай апрацоўкі плёнкі і фотапаперы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

лю́ракс, ‑у, м.

Бліскучая нітка або вузкая палоска з металізаванай ці пакрытай фальгой плёнкі. Тканіны з люраксам.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

поўнаметра́жны, ‑ая, ‑ае.

З такой колькасцю метраў плёнкі, якая патрэбна для паказу аднаго сеанса звычайнай працягласці (пра фільм). Поўнаметражны кінафільм.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фіксава́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. фіксаваць; дзеянне і стан паводле знач. дзеясл. фіксавацца. Фіксаванне сігналу. Фіксаванне малюнка. Фіксаванне плёнкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

поліурэта́н, ‑у, м.

Высокамалекулярнае арганічнае спалучэнне, прадукт полімерызацыі; высакаплаўкае крышталічнае рэчыва. // Сінтэтычны матэрыял, які прымяняецца для вырабу каўчуку, клею, плёнкі і інш.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)