плюсо́ўшчыца
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
плюсо́ўшчыца |
плюсо́ўшчыцы |
| Р. |
плюсо́ўшчыцы |
плюсо́ўшчыц |
| Д. |
плюсо́ўшчыцы |
плюсо́ўшчыцам |
| В. |
плюсо́ўшчыцу |
плюсо́ўшчыц |
| Т. |
плюсо́ўшчыцай
плюсо́ўшчыцаю |
плюсо́ўшчыцамі |
| М. |
плюсо́ўшчыцы |
плюсо́ўшчыцах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
плюсо́ўшчыца ж. плюсовщи́ца
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
плюсо́ўшчыца, ‑ы, ж.
Спец. Жан. да плюсоўшчык.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
плюсовщи́ца плюсо́ўшчыца, -цы ж.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)