плюсо́ўка
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
плюсо́ўка |
плюсо́ўкі |
| Р. |
плюсо́ўкі |
плюсо́вак |
| Д. |
плюсо́ўцы |
плюсо́ўкам |
| В. |
плюсо́ўку |
плюсо́ўкі |
| Т. |
плюсо́ўкай
плюсо́ўкаю |
плюсо́ўкамі |
| М. |
плюсо́ўцы |
плюсо́ўках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
плюсо́ўка ж., текст., в разн. знач. плюсо́вка
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
плюсо́ўка, ‑і, ДМ ‑соўцы; Р мн. ‑совак; ж.
Спец.
1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. плюсаваць.
2. Плюсавальная машына.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
плюсо́вка ж.
1. (действие) плюсо́ўка, -кі ж., плюсава́нне, -ння ср.;
2. (машина) плюсо́ўка, -кі ж.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)