пло́цік

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. пло́цік пло́цікі
Р. пло́ціка пло́цікаў
Д. пло́ціку пло́цікам
В. пло́цік пло́цікі
Т. пло́цікам пло́цікамі
М. пло́ціку пло́ціках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

пло́цік м., уменьш. забо́рчик

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пло́цік, ‑а, м.

Памянш. да плот.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пасмі́хвацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; незак.

Тое, што і пасмейвацца. [Віктар] абапёрся плячамі аб плоцік агарода, лузаў гарбузікі і пасміхваўся. Лобан.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ю́ркнуць, ‑ну, ‑неш, ‑не; зак.

Разм. Імклівым спрытным рухам пранікнуць куды‑н., схавацца дзе‑н.; шмыгнуць. У норку ля ракіты юркнула палявая мышка. Даніленка. Валодзя па баразне, каля градак, падышоў да хаты, пераступіў невысокі плоцік і юркнуў у сенцы. Федасеенка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)