плакірава́нне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. плакірава́нне
Р. плакірава́ння
Д. плакірава́нню
В. плакірава́нне
Т. плакірава́ннем
М. плакірава́нні

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

плакірава́нне ср., спец. плакирова́ние, плакиро́вка ж.

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

плакірава́нне, ‑я, н.

Спец. Дзеянне паводле знач. дзеясл. плакіраваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

плакирова́ние техн. плакірава́нне, -ння ср.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

плакиро́вка ж., техн. плакірава́нне, -ння ср., плакіро́ўка, -кі ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

плакіро́ўка, ‑і, ДМ ‑роўцы; Р мн. ‑ровак; ж.

Спец.

1. Тое, што і плакіраванне.

2. Верхні слой, абліцоўка плакіраваных прадметаў.

3. Дзёран, які высцілае плакіраваны ўчастак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)