пионе́р в разн. знач. піяне́р, -ра м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

піяне́р м., в разн. знач. пионе́р;

○ ю́ны п. — ю́ный пионе́р

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Піяне́р ’чалавек, які ўпершыню пранік у недаследаваную краіну і пасяліўся там’, ’зачынальнік’ (ТСБМ). З польск. pionier ці з рус. пионер ’тс’, якія (у рус. — праз ням. Pionier) з франц. pionnier < pion першапачаткова ’пехацінец’ < нар.-лац. pedonem < pes, ped‑is ’нага’ (Фасмер, 3, 264; SWO, 1980, 572; Голуб-Ліер, 373; Банькоўскі, 2, 583).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)