пе́сеннік, а, мн. -і, -аў, м.
1. Зборнік песень.
2. Выканаўца песень.
3. Аўтар тэксту песень або кампазітар песеннай музыкі.
Паэт-п.
|| ж. пе́сенніца, -ы, мн. -ы, -ніц (да 2 знач.).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
пе́сеннік
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
пе́сеннік |
пе́сеннікі |
| Р. |
пе́сенніка |
пе́сеннікаў |
| Д. |
пе́сенніку |
пе́сеннікам |
| В. |
пе́сенніка |
пе́сеннікаў |
| Т. |
пе́сеннікам |
пе́сеннікамі |
| М. |
пе́сенніку |
пе́сенніках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
пе́сеннік м. (автор и исполнитель песен) пе́сенник;
паэ́т-п. — поэ́т-пе́сенник
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
пе́сеннік, ‑а, м.
1. Аўтар тэксту песень або кампазітар песеянай музыкі. Паэт-песеннік. Кампазітар-песеннік.
2. Разм. Выканаўца песень; аматар спяваць песні. — Едзе [Анікей] і пяе, песня плыве над ракой.. Песеннік быў... Ах, колькі радасці ён прывозіў з сабой!.. Ракітны. Для паноў ён [прадзед] быў першы разбойнік, Для людзей жа — музыка і песеннік. Блатун.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
пе́сенніца, ‑ы, ж.
Жан. да песеннік.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
валачо́бнік, ‑а, м.
Уст. Песеннік, які ходзіць у велікодныя дні па дварах з віншавальнымі песнямі. Настаў вялікдзень. Пайшоў Сцяпанка з іншымі хлапчукамі ў валачобнікі на ўсю ноч. Бядуля.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
◎ Пе́сельнік ’спеўнік’ (Ян., Варл.), песіпьнік ’тс’ (Бяльк.), песільпік ’ахвотнік паспяваць’ (Юрч. СНЛ), песельнік ’выканаўца песень’ (Нар. Гом., Янк. Мат.), песельніца, песяльніца ’спявачка’ (калінк., Сл. ПЗБ; светлаг., Мат. Гом.; валож., Жыв. сл.), песільніца ’жанчына, якая мае добры голас і ахвоту спяваць’ (Варл.). З песеннік, песенніца < усх.-слав. тсенный ’які адносіцца да песні, музыкі’ < песня (гл.); распадабненне ‑нʼнʼ∼ пад уплывам распаўсюджанага суф. -ль//-, параўн. вясельны, пякельны і пад.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
пе́сельник
1. (певец) уст., обл. спява́к, род. спевака́ м.;
2. (певун) прост. пяву́н, род. певуна́ м.;
3. (автор песен) уст. пе́сеннік, -ка м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
пе́сенник
1. (певец) спява́к, род. спевака́ м.;
2. (певун) пяву́н, род. певуна́ м.;
3. (автор песен) пе́сеннік, -ка м.;
4. (сборник песен) спе́ўнік, -ка м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)