перапрадава́ць

дзеяслоў, пераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. перапрадаю́ перапрадаё́м
2-я ас. перапрадае́ш перапрадаяце́
3-я ас. перапрадае́ перапрадаю́ць
Прошлы час
м. перапрадава́ў перапрадава́лі
ж. перапрадава́ла
н. перапрадава́ла
Загадны лад
2-я ас. перапрадава́й перапрадава́йце
Дзеепрыслоўе
цяп. час перапрадаючы́

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

перапрадава́ць несов. перепродава́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

перапрадава́ць, ‑даю, ‑даеш, ‑дае; ‑даём, ‑даяце.

Незак. да перапрадаць ​2.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

перапрада́ць, -да́м, -дасі́, -да́сць; -дадзі́м, -дасце́, -даду́ць; -да́ў, -дала́, -ло́; -да́й; -да́дзены; зак., каго-што.

Прадаць раней купленае (звычайна даражэй).

П. пярсцёнак.

|| незак. перапрадава́ць, -даю́, -дае́ш, -дае́; -даём, -даяце́, -даю́ць.

|| наз. перапро́даж, -у, м.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

перепродава́ть несов. перапрадава́ць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

перапрадава́цца, ‑даецца; незак.

Зал. да перапрадаваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

перапро́даж, ‑у, м.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. перапрадаваць — перапрадаць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Тахлява́ць (тахлева́ць) ’марнатравіць’ (Нас.), ’марнатравіць, перапрадаваць, спекуляваць’ (Чач.), тахлёва́ты ’мантачыць, растрачваць’ (Арх. Вяр.). Параўн. польск. дыял. tachlować ’перапрадаваць, махлярыць’. З ідыш táxl(j)even ’праматаць, прамотваць; растраціць, растрачваць’, што да tachles ’канкрэтная мэта, вынік, карысць’ (Астравух, Ідыш-бел. сл., 791), апошняе ўзыходзіць да бібл.-гебр. taḵlī̱t ’завяршэнне, крайнасць’ (Вінер, ЖСт., 1895, 1, 67; Штэрн, Wörterbuch, 211).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

агу́лам, прысл.

1. Усе разам, гуртам. Рабіць што‑н. агулам. □ [Рыгор:] — Ураднік, старшына, стражнік, поп, нават дзесяцкія — усе агулам глумяцца з бедняка. Гартны.

2. Усё, адразу, цалкам (купіць, прадаць). [Сымон Рапецька:] — Сурвіла купляе [зямлю] у пана агулам, а людзям будзе па кавалку перапрадаваць. Чорны.

3. Неканкрэтна, не звяртаючы ўвагі на дэталі, на паасобныя факты. [Паходня:] — Давай не агулам, а канкрэтна разбяромся ў фактах. Хадкевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)