перагу́кванне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. перагу́кванне перагу́кванні
Р. перагу́квання перагу́кванняў
Д. перагу́кванню перагу́кванням
В. перагу́кванне перагу́кванні
Т. перагу́кваннем перагу́кваннямі
М. перагу́кванні перагу́кваннях

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

перагу́кванне ср. ау́канье

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

перагу́кванне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. перагуквацца.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гука́нне, -я, н. (разм.).

1. гл. гукаць.

2. Перагукванне, каб сабрацца разам.

○

Гу́канне вясны — старажытны язычніцкі вясновы абрад, які сімвалізуе абуджэнне прыроды пасля працяглай зімы.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ау́канье гука́нне, -ння ср., перагу́кванне, -ння ср.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

агу́канье агу́канне, -ння ср., перагу́кванне, -ння ср.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)