пе́нтюх прост., бран. цюхця́й, -цяя́ м.; цяльпу́к, род. цельпука́ м.; кіжла́й, -лая́ м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

цяльпу́к, род. цельпука́ м., разг. пе́нтюх, ро́хля, те́лепень

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

цюхця́й, -цяя́ м., разг., бран. ро́хля, пе́нтюх, у́валень, тюфя́к

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Пянцю́х (пенцюхъ) ’абрубак дрэва’; перан. ’таўстун’ (Нас.). Да пень (гл.), параўн. рус. пе́нтюх ’няўклюда’ (Праабражэнскі, 2, 36; Фасмер, 3, 232). Гл. таксама пенцюха́йла.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

пяхце́р (род. пехцяра́) м., обл., уст.

1. (верёвочная сетка для сена) пехте́рь;

2. перен. (неуклюжий человек) пехте́рь, тюфя́к, пе́нтюх

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)