паўгало́сны
прыметнік, адносны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
паўгало́сны |
паўгало́сная |
паўгало́снае |
паўгало́сныя |
| Р. |
паўгало́снага |
паўгало́снай
паўгало́снае |
паўгало́снага |
паўгало́сных |
| Д. |
паўгало́снаму |
паўгало́снай |
паўгало́снаму |
паўгало́сным |
| В. |
паўгало́сны (неадуш.)
паўгало́снага (адуш.) |
паўгало́сную |
паўгало́снае |
паўгало́сныя (неадуш.)
паўгало́сных (адуш.) |
| Т. |
паўгало́сным |
паўгало́снай
паўгало́снаю |
паўгало́сным |
паўгало́снымі |
| М. |
паўгало́сным |
паўгало́снай |
паўгало́сным |
паўгало́сных |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
паўгало́сны лингв., сущ. полугла́сный
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
паўгало́сны, ‑ая, ‑ае.
Галосны, які ўтварае з другім галосным адзін склад (пра гукі). Паўгалоснае «у» (ў).
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
полугла́сный сущ., лингв. паўгало́сны, -нага м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)