паі́льнік, -а, мн. -і, -аў, м.

Кубачак з доўгім носікам і паўзакрытым верхам, з якога пояць ляжачых хворых.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

паі́льнік

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. паі́льнік паі́льнікі
Р. паі́льніка паі́льнікаў
Д. паі́льніку паі́льнікам
В. паі́льнік паі́льнікі
Т. паі́льнікам паі́льнікамі
М. паі́льніку паі́льніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

паі́льнік м. пои́льник

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

паі́льнік, ‑а, м.

Спец. Кубачак з доўгім носікам і паўзакрытым верхам, з якога пояць слабых хворых.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пои́льник (чайник) паі́льнік, -ка м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)