пая́льшчык, -а, мн. -і, -аў, м.

Рабочы, спецыяліст, які займаецца паяннем.

|| ж. пая́льшчыца, -ы, мн. -ы, -чыц.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пая́льшчык

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. пая́льшчык пая́льшчыкі
Р. пая́льшчыка пая́льшчыкаў
Д. пая́льшчыку пая́льшчыкам
В. пая́льшчыка пая́льшчыкаў
Т. пая́льшчыкам пая́льшчыкамі
М. пая́льшчыку пая́льшчыках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

пая́льшчык м. пая́льщик

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пая́льшчык, ‑а, м.

Рабочы, які займаецца паяннем.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

літава́льшчык, ‑а, м.

Уст. Паяльшчык.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пая́льшчыца, ‑ы, ж.

Жан. да паяльшчык.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

літава́льшчык м., уст., см. пая́льшчык

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пая́льщик пая́льшчык, -ка м., уст. літава́льшчык, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Лі́таваць ’берагчы каго-небудзь, шкадаваць’ (ТСБМ), літава́ць ’тс’ (Нас., Гарэц.), літава́цца ’літасцівіцца’ (Нас.), літоваць ’ныць, моцна балець’ (ТС), ст.-бел. литовати ’шкадаваць, берагчы’, запазычана са ст.-польск. litować ’праяўляць спачуванне, літасць’ < ст.-польск. lutować < паўн.-прасл. ljutovati ’злавацца, шалець’ < ljutъ ’люты’ (Слаўскі, 4, 305; Булыка, Лекс. запазыч., 133). Да лю́ты (гл.). Махэк₂ (337) родніць чэш. litovati ’шкадаваць’ з ням. leid.

Літава́ць ’паяць, плавіць’ (ТСБМ, Нас., Гарэц.), літава́цца ’плавіцца’ (Нас.). З польск. litować, lutować ’паяць’, якое з с.-в.-ням. loeten, ням. löten < Lot ’сплаў металу’ < с.-в.-ням. lōt ’тс’ (Слаўскі, 4, 390). Сюды ж літоўшчык ’ліцейшчык, паяльшчык’ (Нас.). Неабгрунтавана Карскі (Белорусы, 1, 137), які суадносіць з літ. litúoti ’паяць’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)