пая́зд
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
пая́зд |
пая́зды |
| Р. |
пая́зду |
пая́здаў |
| Д. |
пая́зду |
пая́здам |
| В. |
пая́зд |
пая́зды |
| Т. |
пая́здам |
пая́здамі |
| М. |
пая́здзе |
пая́здах |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Пая́зд ’воз з рысорным сядзеннем’, ’вясельны поезд — усе вазы з вясельнікамі’ (Касп.), дзярж. ’воз, павозка’ (Нар. сл.). З польск. pojazd ’тс’ < (ро)jeździć ’ездзіць’ (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Паязды́ ’выязны конь’ (віл., Сл. ПЗБ). З польск. pojeździć > pojazd > пая́зд (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Паязджа́не, паязжа́не ’дружына жаніха’ (Інстр. II, Касп.). Да пая́зд (гл.). Аб суфіксе ‑ěn‑inъ, ‑jan‑inъ гл. Слаўскі, SP, 1, 119.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
По́езд ’цягнік’, ’шэраг павозак’ (ТСБМ), ’цягнік’ (вільн., Сл. ПЗБ), по́язд ’цягнік’ (кам., Жыв. НС), ст.-бел. поезд ’паездка, ад’езд’ (Сл. Скар.). Укр. по́їзд ’цягнік; шэраг павозак’, рус. по́езд ’тс’, польск. pojazd ’транспартны сродак’, гл. паязд.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)