па́юс

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. па́юс па́юсы
Р. па́юса па́юсаў
Д. па́юсу па́юсам
В. па́юс па́юсы
Т. па́юсам па́юсамі
М. па́юсе па́юсах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

па́юс м., анат. па́юс

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

па́юс зоол. па́юс, -са м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Па́юсны (аб ікры) (ТСБМ). З рус. паю́сный, якое з па́юс ’торбачка з ікрой у рыбы’ < ст.-рус. паюзъ < прасл. pa‑ǫzъ < vęzati > вязаць (гл.) — Трубачоў, ЭИРЯ, 2, 1962, 32–34; Этимология–1976, 168; Борысь, Prefiks., 18–20.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)