пашэ́нціць
дзеяслоў, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне
| Будучы час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
- |
- |
| 2-я ас. |
- |
- |
| 3-я ас. |
пашэ́нціць |
пашэ́нцяць |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
пашэ́нціў |
пашэ́нцілі |
| ж. |
пашэ́нціла |
| н. |
пашэ́нціла |
| Дзеепрыслоўе |
|---|
| прош. час |
пашэ́нціўшы |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
пашэ́нціць сов., безл., разг., см. пашанцава́ць
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
пашэ́нціць, ‑ціць; безас. зак., каму і без дап.
Разм. Тое, што і пашанцаваць. Чалавек хадзіў доўга, нарэшце, яму пашэнціла: за парабка яму неяк усё ж удалося астацца. Чорны. З усходу на захад і з захаду на ўсход ад рання да вечара пыльным шляхам і чыгункай ідуць людзі. Гэта акружэнцы, бежанцы і палонныя, якім пашэнціла вырвацца з лагераў. Навуменка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
◎ Пашэ́ндзіць, пашэнціць, пашэнціць ’пашанцаваць’ (Нік. Очерки; Шат.; паст., смарг., Сл. ПЗБ; петрык., Мат. Гом.; астрав., Сцяшк. Сл.; Яруш., Касп.). Утварылася ў выніку кантамінацыі лексем польск. poszczęścić і шанц (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)