пашля́к, -а́, мн. -і́, -о́ў, м. (разм.).

Чалавек, які гаворыць або робіць пошласці.

|| ж. пашля́чка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак.

|| прым. пашля́цкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пашля́к

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. пашля́к пашлякі́
Р. пашляка́ пашляко́ў
Д. пашляку́ пашляка́м
В. пашляка́ пашляко́ў
Т. пашляко́м пашляка́мі
М. пашляку́ пашляка́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

пашля́к, -ка́ м., разг., презр. пошля́к

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пашля́к, ‑а, м.

Разм. пагард. Той, хто робіць або гаворыць пошласці; пошлы чалавек. [Іван Васільевіч:] — Вольга, ты не скажаш, што калі-небудзь я быў пашляком. І гэта была не пошлая сувязь. Шамякін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пошля́к разг. пашля́к, -ка́ м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пашля́чка, ‑і, ДМ ‑чцы; Р мн. ‑чак; ж.

Разм. пагард. Жан. да пашляк.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)