пахо́ў
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
пахо́ў |
пахо́вы |
| Р. |
пахо́ву |
пахо́ваў |
| Д. |
пахо́ву |
пахо́вам |
| В. |
пахо́ў |
пахо́вы |
| Т. |
пахо́вам |
пахо́вамі |
| М. |
пахо́ве |
пахо́вах |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
◎ Пахоў, паловы ’пахаванне нябожчыка’, ’пограб, склеп’ (Др.-Падб., Гарэц.; гродз., Яшк.; Нік. Очерки). З польск. pochów, pochowa ’тс’. Ашм. паховічы ’пахаванне’ (Сл. ПЗБ) і паловы (вышэй) утвораны паводле мадэлі бел. неафіцыйных, прыватных святаў (адведзіны, муровіны і інш.). Да ла- < прасл. po‑ і хавиць (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)