па́тэр

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. па́тэр па́тэры
Р. па́тэра па́тэраў
Д. па́тэру па́тэрам
В. па́тэра па́тэраў
Т. па́тэрам па́тэрамі
М. па́тэру па́тэрах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

па́тэр м., церк. па́тер

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

па́тэр, ‑а, м.

Каталіцкі манах у сане свяшчэнніка або дыякана, а таксама каталіцкі свяшчэннік наогул.

[Ад лац. pater — бацька.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Па́тэр, ст.-бел. патеръ ’духоўны айцец’ (XVI ст.) запазычана са ст.-польск. pater, якое з лац. pater ’бацька’ (Булыка, Лекс. запазыч., 173). Сюды ж ст.-бел. патерица ’посах архірэя’ (XVII ст.), якое праз ц.-слав. са с.-грэч. πατερικόν (Булыка, там жа, 183).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

па́тер церк. па́тэр, -ра м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)