патырча́ка гл. патарчака.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

патырча́ка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. патырча́ка патырча́кі
Р. патырча́кі патырча́к
Д. патырча́цы патырча́кам
В. патырча́ку патырча́кі
Т. патырча́кай
патырча́каю		 патырча́камі
М. патырча́цы патырча́ках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

патырча́ка ж., см. патарча́ка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

патырча́ка, ‑і, ДМ ‑чацы, Р мн. ‑чак; ж.

Тое, што і патарчака. На нагах — лапці, сплеценыя спецыяльна для рыбалкі, каб не прасадзіць пад вадою нагу аб якую патырчаку. Місько.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

патарча́ка і патырча́ка, -і, ДМ -ча́цы, мн. -і, -ча́к, ж.

Востры прадмет, які тырчыць адкуль-н.

Наткнуцца на патырчаку.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Патырчака ’ражон’ (б.-каш., Мат. Гом.; ТСБМ). Да патара́чка (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Прастарча́ка ’корч, карчажына’ (Ян.). Гл. патырчака, старчакол.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Пастырча́к ’тое, што выдаецца, вытыркаецца і за якое можна зачапіцца’ (Сержп.). У выніку кантамінацыі лексем старчак і патырча́ка (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Патарча́ка, патырча́ка ’кол, палка, якія тырчаць у плоце, з зямлі’ (ТСБМ, Янк. 2; КЭС — Сачанка), ’стрэмка’ (глыб., Сл. ПЗБ), ’замінка’, ’непатрэбная рэч’ (Бір. Дзярж.), патарча́чына ’невідочная з зямлі ці з багна абгніўшая дзеравіна’ (КЭС, лаг.). Да тырча́ць (гл.). Роднасныя рус. усх. пото́рча, пск. пото́рчевина ’палка, ражон, шост, уваткнутыя ў зямлю’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)