пату́паць
дзеяслоў, непераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне
| Будучы час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
пату́паю |
пату́паем |
| 2-я ас. |
пату́паеш |
пату́паеце |
| 3-я ас. |
пату́пае |
пату́паюць |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
пату́паў |
пату́палі |
| ж. |
пату́пала |
| н. |
пату́пала |
| Загадны лад |
|---|
| 2-я ас. |
пату́пай |
пату́пайце |
| Дзеепрыслоўе |
|---|
| прош. час |
пату́паўшы |
Крыніцы:
dzsl2007,
krapivabr2012,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
пату́паць сов., разг.
1. (топать нек-рое время, топнуть несколько раз) пото́пать;
2. (пойти) пото́пать;
3. походи́ть;
п. па пако́і — походи́ть по ко́мнате
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
пату́паць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.
Разм.
1. Тупаць некаторы час; тупнуць некалькі разоў. Стары патупаў у парозе, ускінуў на плечы мяшэчак, намацаў клямку і пайшоў. Грахоўскі. Мужчыны патупалі на ганку, каб абабіць снег. Лобан.
2. Пахадзіць туды-сюды. Параўняўшыся з тым ляском, дзе калісь натрапіліся баравікі, настаўнік збочыў з дарогі, патупаў па лесе, а потым прысеў на гладка спілаваны дубовы пень. Колас. Пархвен як сам не свой патупаў па дварэ, зазірнуў ва ўсе куткі, увайшоў у хату. Чорны.
3. Пайсці, накіравацца куды‑н. Мужчыны зарагаталі. Пад рогат гэты Глушак устаў і ціха патупаў да сваёй хаты. Мележ. Усе пайшлі спаць, а маці патупала ў камору збіраць Максіму клумак у дарогу. Машара.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
пото́пать сов., разг.
1. (топнуть несколько раз) пату́паць;
2. (пойти) пату́паць, пайсці́.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
потопота́ть сов., прост. пату́паць, патупаце́ць.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
пошага́ть сов., разг., прост. пакро́чыць; (походить) пату́паць, пахадзі́ць; (пойти) пайсці́.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
пату́пацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; зак.
Разм. Патаптацца, патупаць. [Корзун] няёмка патупаўся, засланяючы праход. Шыцік. — Значыць, заўтра вас не чакаць? — Антон патупаўся на месцы, кашлянуў у кулак. Сіняўскі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
пато́паць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.
Тое, што і патупаць. Ячны не адказаў нічога. Ён моўчкі ўзяў павады і патопаў з кабылай з двара. Брыль. Варакса патопаў лапцямі, абіваючы снег. Місько.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)