па́трыца
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
па́трыца |
па́трыцы |
| Р. |
па́трыцы |
па́трыц |
| Д. |
па́трыцы |
па́трыцам |
| В. |
па́трыцу |
па́трыцы |
| Т. |
па́трыцай
па́трыцаю |
па́трыцамі |
| М. |
па́трыцы |
па́трыцах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
па́трыца ж., полигр. па́трица
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Па́трыца, ст.-бел. патрица ’кляймо на дрэве’ (1586 г.) запазычана са ст.-польск. patryca ’тс’, якое з ням. Patrize ’патрыца, рэльефная, выпуклая форма для друкавання’ (Булыка, Лекс. запазыч., 93).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
па́трица тип. па́трыца, -цы ж.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)