пасялко́вы гл. пасёлак.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пасялко́вы

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. пасялко́вы пасялко́вая пасялко́вае пасялко́выя
Р. пасялко́вага пасялко́вай
пасялко́вае		 пасялко́вага пасялко́вых
Д. пасялко́ваму пасялко́вай пасялко́ваму пасялко́вым
В. пасялко́вы (неадуш.)
пасялко́вага (адуш.)		 пасялко́вую пасялко́вае пасялко́выя (неадуш.)
пасялко́вых (адуш.)
Т. пасялко́вым пасялко́вай
пасялко́ваю		 пасялко́вым пасялко́вымі
М. пасялко́вым пасялко́вай пасялко́вым пасялко́вых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

пасялко́вы поселко́вый

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пасялко́вы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да пасёлка. Пасялковая вуліца. Пасялковая бальніца.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пасёлак, -лка, мн. -лкі, -лкаў, м.

Невялікі населены пункт, размешчаны звычайна недалёка ад горада ці асноўнага пасялення.

Рыбацкі п.

Дачны п.

|| прым. пасялко́вы, -ая, -ае.

П.

Савет.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

поселко́вый пасялко́вы.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)