пасце́льнічы
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, субстантываваны, ад’ектыўнае скланенне
|
адз. |
мн. |
| м. |
- |
| Н. |
пасце́льнічы |
пасце́льнічыя |
| Р. |
пасце́льнічага |
пасце́льнічых |
| Д. |
пасце́льнічаму |
пасце́льнічым |
| В. |
пасце́льнічага |
пасце́льнічых |
| Т. |
пасце́льнічым |
пасце́льнічымі |
| М. |
пасце́льнічым |
пасце́льнічых |
Крыніцы:
nazounik2008,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
пасце́льнічы, ‑ага, м.
Прыдворны чын у Рускай дзяржаве 15–17 стст., асоба, якая ведала пасцеллю цара, яго асабістай казной, майстэрняй, у якой шылі адзенне і бялізну цару, і пад.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
посте́льничий сущ., ист. пасце́льнічы, -чага м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)