пасто́л

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. пасто́л пасталы́
Р. пастала́ пастало́ў
Д. пасталу́ пастала́м
В. пасто́л пасталы́
Т. пастало́м пастала́мі
М. пастале́ пастала́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

пасто́л, -тала́ м., обл. посто́л

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пасто́л,

гл. пасталы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пасталы́ (ед. пасто́л м.) обл. посто́лы

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

◎ Пасто́пак ’стаптаны лапаць’ (Мат. Гом.). У выніку кантамінацыі лексем пастол (< пасталы) і патопак ’атопак’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

чвя́кнуць, ‑ну, ‑неш, ‑не; зак.

Разм.

1. Аднакр. да чвякаць (у 1, 3 і 4 знач.).

2. Ударыць чым‑н., кінуць, утварыўшы глухі, мяккі гук. Глушак штосілы чвякнуў пастол пад лаўку. Мележ.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пасталы́, ‑оў; адз. пастол, ‑тала, м.

Даўні мяккі сялянскі абутак з цэлага кавалка скуры, які носіцца з анучамі і прывязваецца да ног аборамі. Абутак мясцовых сялян да 1913 года — раменныя пасталы. «Помнікі». Раз толькі пашанцавала натрапіць на вялікія сляды скураных пасталеў. Караткевіч. // Лапці. Ледзь распрог [бацька] каня, зайшоў у хату, не ўправіўся разуць мокрыя пасталы — паявіўся Яўхім. Мележ.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)