пастая́лка
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
пастая́лка |
пастая́лкі |
| Р. |
пастая́лкі |
пастая́лак |
| Д. |
пастая́лцы |
пастая́лкам |
| В. |
пастая́лку |
пастая́лак |
| Т. |
пастая́лкай
пастая́лкаю |
пастая́лкамі |
| М. |
пастая́лцы |
пастая́лках |
Крыніцы:
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
пастая́лка, ‑і, ДМ ‑лцы; Р мн. ‑лак; ж.
Жан. да пастаялец.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
пастая́лец, -льца, мн. -льцы, -льцаў, м. (разм.).
Жыхар, асоба, якая часова жыве ў нанятай кватэры.
|| ж. пастая́лка, -і, ДМ -лцы, мн. -і, -лак.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
постоя́лица пастая́лка, -кі ж.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
◎ Пастая́лачка, пастаялка, лун. постоялка, карм. пастаяўка ’абрызглае малако’ (Сержп., Отчёт; паўн.-усх., КЭС; лун., в.-дзв., Шатал.), ’салодкае малако’ (Мядзв., Касп., Вешт., Мат. Маг., Мат. Гом., Сл. Брэс., Бяльк.; смарг., Сл. ПЗБ), ’прэснае малако’ (Грыг., Нас., Шн. 3; паўн.-усх., Мане.), ’вяршкі, смятана’ (докш., Янк. Мат.; ветк., Мат. Гом.; Сл. ПЗБ), іўеў. пастаялка ’свежая смятана’ (Сцяшк. Сл.). Да пастаяць (гл.). Аб суфіксе ‑ал‑ка гл. Сцяцко, Афіс, наз., 51–52.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)