пасла́нніца
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
пасла́нніца |
пасла́нніцы |
| Р. |
пасла́нніцы |
пасла́нніц |
| Д. |
пасла́нніцы |
пасла́нніцам |
| В. |
пасла́нніцу |
пасла́нніц |
| Т. |
пасла́нніцай
пасла́нніцаю |
пасла́нніцамі |
| М. |
пасла́нніцы |
пасла́нніцах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
пасла́нніца ж. посла́нница
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
пасла́нніца, ‑ы, ж.
1. Жонка пасланніка (у 1 знач.).
2. Жан. да пасланнік (у 2 знач.).
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)