пасвянці́ць гл. свянціць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пасвянці́ць

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. пасвянчу́ пасве́нцім
2-я ас. пасве́нціш пасве́нціце
3-я ас. пасве́нціць пасве́нцяць
Прошлы час
м. пасвянці́ў пасвянці́лі
ж. пасвянці́ла
н. пасвянці́ла
Загадны лад
2-я ас. пасвянці́ пасвянці́це
Дзеепрыслоўе
прош. час пасвянці́ўшы

Крыніцы: piskunou2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

пасвянці́ць, ‑свянчу, ‑свенціш, ‑свенціць; зак., каго-што.

Тое, што і пасвяціць ​2 (у 1 знач.). — Хлопчык мой памёр... Ну, як жа без бацюшкі... Хоць зямліцу пасвянціць. Чарот.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

свянці́ць, свянчу́, све́нціш, све́нціць; све́нчаны; незак., што.

Тое, што і свяціць².

|| зак. пасвянці́ць, -свянчу́, -све́нціш, -све́нціць; -све́нчаны.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Пасвянці́ць, пасве́нціць ’асвяціць’ (Шат., Сл. ПЗБ) з польск. poświęcić ’тс’; пасвячэ́нне ’пасвячэнне (у духоўны стан)’ з польск. poświęcenie ’тс’. Мена ц > ч.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)