паса́дскі
прыметнік, адносны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
паса́дскі |
паса́дская |
паса́дскае |
паса́дскія |
| Р. |
паса́дскага |
паса́дскай
паса́дскае |
паса́дскага |
паса́дскіх |
| Д. |
паса́дскаму |
паса́дскай |
паса́дскаму |
паса́дскім |
| В. |
паса́дскі (неадуш.)
паса́дскага (адуш.) |
паса́дскую |
паса́дскае |
паса́дскія (неадуш.)
паса́дскіх (адуш.) |
| Т. |
паса́дскім |
паса́дскай
паса́дскаю |
паса́дскім |
паса́дскімі |
| М. |
паса́дскім |
паса́дскай |
паса́дскім |
паса́дскіх |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
prym2009,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
паса́дскі, ‑ая, ‑ае.
Гіст.
1. Які мае адносіны да пасада (у 1, 2 знач.). Пасадскія людзі.
2. у знач. наз. паса́дскі, ‑ага, м. Жыхар пасада.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
паса́д, -а, М -дзе, мн. -ы, -аў, м.
1. У 10—18 стст. гандлёва-рамесніцкая частка горада, звычайна па-за гарадской сцяной, у Кіеўскай Русі, Вялікім Княстве Літоўскім, Расійскай дзяржаве.
У горадзе Полацку было шэсць пасадаў.
2. Прыгарад, прадмесце (уст.).
3. У вясельным абрадзе: месца (звычайна дзяжа, пакрытая кажухом), куды садзяць нявесту, часам і жаніха.
|| прым. паса́дскі, -ая, -ае (да 1 і 2 знач.).
Пасадскія людзі (рамеснікі і гандляры ў гарадах Старажытнай Русі).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)