паса́дніца

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. паса́дніца паса́дніцы
Р. паса́дніцы паса́дніц
Д. паса́дніцы паса́дніцам
В. паса́дніцу паса́дніц
Т. паса́дніцай
паса́дніцаю		 паса́дніцамі
М. паса́дніцы паса́дніцах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

паса́дніца ж., ист. поса́дница

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

паса́дніца, ‑ы, ж.

Гіст.

1. Жан. да пасаднік.

2. Жонка пасадніка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паса́днік, -а, мн. -і, -аў, м.

Намеснік князя ў Старажытнай Русі, таксама выбарны галава грамадзянскай адміністрацыі ў феадальных рэспубліках.

Княжацкі п.

Пскоўскі п.

|| ж. паса́дніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

|| прым. паса́дніцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

поса́дница паса́дніца, -цы ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)