Пару́чнікі

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

мн.
Н. Пару́чнікі
Р. Пару́чнікаў
Д. Пару́чнікам
В. Пару́чнікі
Т. Пару́чнікамі
М. Пару́чніках

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

пару́чнік

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. пару́чнік пару́чнікі
Р. пару́чніка пару́чнікаў
Д. пару́чніку пару́чнікам
В. пару́чніка пару́чнікаў
Т. пару́чнікам пару́чнікамі
М. пару́чніку пару́чніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

генера́л-пару́чнік

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. генера́л-пару́чнік генера́л-пару́чнікі
Р. генера́л-пару́чніка генера́л-пару́чнікаў
Д. генера́л-пару́чніку генера́л-пару́чнікам
В. генера́л-пару́чніка генера́л-пару́чнікаў
Т. генера́л-пару́чнікам генера́л-пару́чнікамі
М. генера́л-пару́чніку генера́л-пару́чніках

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

нару́чнікі, ‑аў; адз. паручнік, ‑а, м.

Металічныя кольцы з ланцужком, якія надзяваюцца на рукі арыштаваным. Надзець паручнікі. □ Студэнт з пашанай і нейкім цёплым, ледзь не сыноўнім пачуццём думаў аб тым, што гэтыя рукі бывалі калісьці ў наручніках, сціскалі краты панскай турмы. Брыль.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)